Tradycja święcenia pokarmów

Wielka Sobota to dla katolików dzień oczekiwania na Zmartwychwstanie Chrystusa. Jednym ze zwyczajów tego dnia jest święcenie pokarmów, które później trafiają na wielkanocny stół.

Święcenie pokarmów to zwyczaj polegający na przynoszeniu do kościoła koszyczków z wybranymi produktami spożywczymi, takimi jak jajka, chleb, wędliny, sól, pieprz czy ciasto. Kapłan błogosławi te pokarmy, które symbolizują życie, obfitość i Boże dary.

Każdy z pokarmów, który wkładamy do koszyczka, ma ścisłą symbolikę:

baranek – symbol zwycięstwa życia nad śmiercią, oznaka Chrystusa, który zmartwychwstał. Na śniadaniu wielkanocnym powinien zajmować szczególne miejsce na świątecznym stole, by przypominać o istocie świąt. Współczesne baranki najczęściej są wykonane z cukru, kiedyś robiono je z masła

chleb – kolejny symbol Jezusa Chrystusa

jaja – w koszyczku wielkanocnym powinny znaleźć się pisanki, które są symbolem płodności i rodzącego się nowego życia. Kiedyś uważano, że by zapewnić sobie powodzenie, trzeba święcić nieparzystą liczbę pisanek

sól – symbol życia, trwałości i nieśmiertelności

wędlina – symbol dobrobytu

masło – symbol dostatku

chrzan – symbol męki Jezusa Chrystusa

baba wielkanocna – symbol dostatku

kurczaczek lub zajączek wielkanocny – symbol odradzającego się życia